19 mei 2008
Verenigde Staten Verenigde Staten Moab
Hells revenge
Hadden jullie nou toch op youtube gekeken? Tracey's roll?
Yup, daar zijn we doorheen gekomen. Niemand is helemaal gerold gelukkig en alle onderbroeken zijn nog bruikbaar hoor. We zijn eerst naar Moab zelf gegaan om te verzamelen op de "markt". Uiteindelijk ging er een stuk of zes Jeeps op stap met "Trailleader" Don. Don is doorgewinterd moabrijder en zou ons het pad genaamd "Hells revenge " laten zien. De echt gevaarlijke dingen als Hells Gate, Escalator en Tip-over Challenge zouden we niet doen. Al gaande bleek eigenlijk dat Don ons zonder het te melden de meeste van die dingen wel liet doorrijden. En het ging prima. Zo zagen we ook prachtige pleken waar je anders niet kan komen. Het waren wel enorme steile en lange afdalingen en klimpartijen. Ook het over rotsblokken klimmen met de Jeep vinden we nu wel gewoon. Lion's back is niet meer in gebruik, maar er was nog wel een kleine uitvoering waar we overheen moesten. Nou ja, klein, als je't Girogebouw in arnhem klein vind tenminste.
Eigenlijk is het niet uit te leggen hoe mooi en hoog het allemaal is. Prachtige warme blauwe luchten. Ik heb wel drie maal mijn nieuwe zonnebrandolie moeten gebruiken. Maar niet verbrand!
Halverwege was er een van de Jeeps waar de remleiding door de banden was doorgesleten. Deskundigen hebben de remleiding afgeknipt en dichtgebogen zodat met drie remmen verder gereden kom worden. Remmen heb je toch niet nodig daar. Je daalt af op de motor! Remmen houden het niet lang vol.
Uiteindelijk kwamen we in een groot soort gat terecht na een steile afdaling. De weg terug was dus niet mogelijk. Om de hoek dook een vervaarlijke helling op met een soort steile goot naar boven. Eh, is dat niet Hells gate? Van Tracey's Roll? Ja dus. Don ging voorbeeldig naar boven, maar de tweede auto leek ineens Tracey te gaan nadoen. Gelukkig kon dat worden voorkomen door deskundig ingrijpen van Don en wat mankracht.
De volgende legde de auto rustug op een hoogte van ongeveer tachtig meter op zijn kant om vervolgens weer rustig rechtop te kruipen. En toen de rest nog. Die deden het gewoon in een keer goed. Nee, ik ging te voet. We wilden alleen het leven van de chauffeurs wagen. Op een na die zijn schoonouders op de achterbank had ziktten. Die zijn gewoon met de hele familie naar boven gegaan.Na ons kwam er nog iemand die niet bij onze groep hoorde, maar met een full size Blazer naar boven wilde rijden. Halverwege gingen zijn wielen de lucht in. De koprol kon nog net worden voorkomen. Jammergenoeg had hij daarna geen aandrijving meer,dus hij stond op 50 meter hoogte geparkeerd. Het bewijs dat automaten niet geschikt zijn voor Moab. Tenzij ze er speciaal voor zijn omgebouwd. Die dingen lopen dus gewoon leeg. Niet handig.
Ze hebben hem naar beneden gesleept! dat was spannend.
Wij zijn maar verder gegaan. Het laatste opstakel naar boven was een soort traptreden die iedereen zonder drama deed. Don mellde dat dit nou Tip-over challenge genoemd werd. Ach ja. Als allerlaatste afdaling een soort mini-Lionsback naar beneden, net breed genoeg voor een Jeep. Wat een uitzicht!
Nu moeten we weer eens gaan denken over het diner. Mike klaagt dat we niet genoeg eten. Hij wil de aanhanger op de camping laten als we overmorgen een paar dagen op de White Rim tour zijn. Camping light!
Morgen gaan we een scenic route doen en dat gaan wij in een J10 Pickup doen. Net als die thuis. En ik moet rijden.
Bummer!