Met stralende zon gingen we naar de Meteor Crater: een gat in de grond, zo groot als 20 voetvalvelden en dan nog ruimte voor 2 miljoen toeschouwers (zoals onze gids zo beeldend vertelde), ontstaan door de inslag van een meteoor, ongeveer 50.000 jaar geleden. Begin 1900 heeft de toenmalige eigenaar aan Arizona (toen ook net ontstaan) gevraagd of deze krater niet een Nationaal Monument moest worden. "Ach nee", schijnt er toen geantwoord te zijn, "we hebben net een ander groot gat in de grond ( Grand Canyon) al tot Monument gemaakt, en één gat is wel genoeg."En zo is tot op de dag van vandaag deze Meteor Crater in prive-eigendom.
De Meteor Crater is verder slecht te beschrijven: je kunt alleen maar in verbazing naar dat grote gat in de grond staren.
En natuurlijk zagen we deze dagen ook nog delen van de Route 66. Holbrook is een van de plaatsjes aan die route 66. Toen we daar eerder een keer waren, was het een nogal naargeestig stadje waar we niet zulke beste herinneringen aan hadden. Nu is het opgekanpt, zeer levendig, en met veel motels en horeca voor de toerist. Misschien ook een gevolg van "America's recovery programma"? (Overal zien we wegwerkzaamheden of huizenbouw in het kader van dit programma dat Obama enkele jaren geleden heeft gestart om de werkgelegenheid te bevorderen en de economie te verbeteren).
De volgende verrassing aan de route 66 was Winslow. Toen we daar een paar jaar geleden waren was alles dicht, opgebroken, gesloten of gewoon ingestort en de enige eetgelegenheid was een drive-thru Sonic. Het leek er toen op alsof iedereen was vertrokken, en de troep maar gewoon had achtergelaten. Hoe anders was het nu. Veel panden opgeknapt; er waren weer winkels in de Main Street en die winkels waren ook open, er waren hele wijken bijgekomen, en er waren opeens ook heel veel motels en eetgelegenheden. We zijn wel drie keer door Winslow gereden, we konden onze ogen niet geloven. Maar het is echt zo: het is nu gewoon een heel schattig plaatsje aan de route 66 waar we heel lekker hebben geluncht.
Vanuit Winslow zijn we -via de 87 S- naar Blue Ridge gereden in Coconino Forest. Binnen twee uur rijd je dan van rode woestijn, via struikjes en naaldbomen naar een prachtig loofbomenbos. Ook hier zagen we volop boys met toys: squads, 4x4auto's e.d. En na een heerlijk campingnacht reden we via de 188 en 88 naar Mesa-Phoenix. Dan rijd je weer in een paar uur van loofbomenbos naar prachtige meren ( de toys zijn dan opeens fantastische motorboten en waterskies) en dan opeens via 'unpaved road' (uren lang zandpaden gereden, volgens de kaart de doorgaande weg, we kwamen heel wat pickups met boten erachter tegen, op weg naar de meren) .weer naar de woenstijn met meer dan geweldige uitzichten, je wordt er stil van .......
in Phoenix is er hittegolf, overdag wordt het 105F. De inwoners vinden dan hun heil binnen in ruimten met airconditioning: the mall, restaurants, de bioscoop (ja, ook 's middags heel goed gevuld). 's Avonds, als het donker is, dan voelt het lekker koel (maar dan is het nog steeds 103F). De regen en de thunderstorms schijnen eraan te komen, die schijnen ons te achtervolgen.
Nu nog een paar dagen Mesa-Phoenix. De afsluiting van een paar geweldige weken in de VS: met enorme afwisseling; woestijn (die prachtige painted desert, we zijn er nog stil van), bergen en prachtige bossen; landschappen, stadjes en miljoenensteden; en temperatuur van nachtvorst (koud, niks aan) tot 115F (heet, wel lekker). Het was een mooie reis en de plannen voor de volgende reis komen alweer boven.
Enjoy your days,,
New roadtrip photo's - Nieuwe foto 's