Vanuit Phoenix gingen we over de door Saguaro's en bossen geflankeerde 87 naar het noorden.
Prachtig gekampeerd in het Coconino bos. Vervolgens naar Winslow om van daar de I40 en de route 66 te volgen. Winslow, Holbrook zijn plaatsjes waar ze de route 66 weer helemaal hebben doen herleven. Nou ja, herleven: veel van het mooiste Route 66-gebeuren bestaat uit verlaten benzinestations, achtergelaten oude auto' s en vervallen dorpjes.
We verlieten Arizona en gingen de grens met New Mexico over. De route gaat verder in Gallup. Behalve dat Gallup er ook schattig uitziet (veel van de historisch route 66 is weer opgeknapt), was het er nu vooral interessant door het weer. Het had zo enorm hard geregend dat er een brug was weggespoeld; brandweer er met groot alarm naartoe, alle inwoners in hun pickupjes ernaartoe, parkeren gewoon op de doorgaande weg, stappen uit en bespreken met elkaar de schade. De volgende dag was er al een wegenbouwer met groot materieel in de weer om de brug weer te repareren. Je kunt trouwens in het verkeer goed merken dat men hier niet heel erg gewend is aan regen. Er staan grote borden langs de kant van de weg dat je vooral niet moet stoppen op de rijbaan als het regent of zandstormt; en de meeste automobilisten doen hun alarmlichten aan en kruipen dan voort of gaan gewoon in vluchtstrook stilstaan. Bij sommige buien begrepen we dat stilstaan wel, bij de meeste dachten wij dat je toch echt gewoon met 80km/u door kunt rijden (wat we dus ook deden, net als alle vrachtauto's natuurlijk).
We hebben heel New Mexico overgestoken via de I40/route 66. Sommige plaatsjes zijn helemaal vervallen, andere zijn deels opgeknapt, sommige zijn echt een toeristen-trekpleister geworden. We vonden er zelfs een automuseum in Santa Rosa. Aan het eind van de dag waren we aan de andere kant van de staat: in Tucumcari.
De volgende dag waren we weer terug in Texas. De kleine plaatsjes aan de route 66 (hier heet het niet " historic route 66", maar gewoon " old route 66", dat geeft wel de aandacht van de Texanen hiervoor weer) zijn helemaal vervallen: prachtige oude gebouwtjes, maar met een bordje ' closed' of gewoon dichtgetimmerd.
Veel meer aandacht is er hier voor de " Cadillac Ranch" , een kunstwerk uit 1974, dat bestaat uit 10 cadillacs uit de jaren '60 die half in een weiland zijn ingegraven: de achterkant steekt boven de grond uit; bezoekers hebben de auto's lustig met graffitti bespoten en doen dat tot op de dag van vandaag. Het was er druk vandaag; iedereen liep er met zijn spuitflesje rond om de auto's nog verder te kleuren.
Iedereen kent de Grand Canyon in Arizona. Maar wisten jullie dat de op een na grootste canyon van de VS in Texas ligt? De Palo Duro Canyon ligt niet ver van Amarillo. Wij ernaartoe. Omdat alles in Texas groot, groter of het allergrootst is, hadden we hoge verwachtingen van dit state park met daarin die canyon. Tot onze verbazing was het echter een heel klein parkje: 8 mijl heen en weer 8 mijl terug...... en dat was het. De canyon zelf was mooi, vooral mooie kleuren maar we hadden meer verwacht. In een paar uur hadden we het hele park tweemaal gedaan, en vermoedelijk ook diverse mooie uitzichten tweemaal gefotografeerd.......alhoewel we dat eigenlijk niet hadden moeten doen, want de diepte en de breedte van zo'n canyon kun je echt niet op de foto krijgen.
Daarna zijn we de Texas Panhandle Plains Trail gaan rijden: fascinerend! Dan weer enorme weidse velden en dan weer een canyon van een rivier (eerst van de Red River, later nog een van de White River). Die weidse velden....af en toe zie je er een paar koeien of paarden in, soms is er een paar vierkante km akkerbouw , heel af en toe een huisje, schuur of silo al dan niet met ja-knikker om de olie op te pompen, en dan weer een hele tijd ...niets...
Dit is Texas zoals we het ons voorgesteld hadden: heel groot en leeg. De dorpjes/stadjes die je af en toe tegenkomt, hebben soms een benzinestation of een cafe, meestal hebben ze alleen een kerk en een postkantoor. En in al die grote leegte komen verschillende wegen ( I40, diverse highways) uiteindelijk samen in een stad: Lubbock. Bij binnenkomst eerst graansilo's, vervolgens heel wat industrie en dan opeens een echte stad met wel vier wallmarts en veel andere winkels, eetgelegenheden en motels. Hier is het opeens druk, je vraagt je af waar al dat verkeer nu vandaan komt.
Van hieruit gaan we de komende dagen langzaamaan afzakken naar het zuiden: ongeveer via Dallas en Austin naar Houston. Het einde van de vakantie komt helaas in zicht.
