Laredo.... een bekende naam voor iedereen die van de liedjes van Johnny
Cash houdt of van Jeeps. Chris doet beide, dus twee goede redenen de
punt van Texas dwars over te steken en Harlingen en Edinburgh links te
laten liggen.
Toen we van Houston naar het zuiden reden, hadden we een mooi landschap.
Het deed ons wat denken aan een Flevoland in het groot: oneindige groene
vlakten, veel gebruikt voor landbouw. Vanaf Kingsville naar het westen
was het een prachtig landschap, duidelijk droger: veel geel,
woestijnplanten (Prickley Paers) en geen landbouw maar veeteelt:
uitgestrekte Ranches, voornamelijk met koeien. Chris heeft zijn best
gedaan om dit prachtige landschap goed op de foto te zetten: hij zette
de auto aan de kant , ging ervoor op de rijbaan staan en knielde zelfs
op de weg voor de mooiste foto. De Border Patrol, die over de andere
baan aan kwam rijden, minderde vaart en keek met verbazing wat die
meneer toch deed, geknield op de weg met de blik naar het oosten.
Langzaam reed hij aan ons voorbij, maar hij stopte niet.
Hoe dichter we bij Laredo kwamen, hoe meer de tekst op de borden in het
Spaans was, " het zal ons toch niet gebeuren dat ze straks in Laredo
alleen maar Spaans spreken" dachten we. We kwamen met lunchtijd in
Laredo aan, uitgebreide keus in Mexicaanse restaurantjes. We kozen voor
Danny's (een populaire keten in USA heet Denny's en we moesten wel
lachen om deze verbastering). Op de stoep al Mexicaanse muziek hoorbaar.
Binnen de inrichting van een standaard Amerikaanse Diner. Maar toen de
waitress kwam, bleek ze inderdaad alleen maar Spaans te praten, en
haalde ze er ijlings een collega bij die ook wat Engels kon. Heerlijk
gegeten: " Mexican plate, NO carne" .
Vanuit Laredo naar het noorden (verder naar het zuiden kan niet, dan zit
je in Mexico), richting San Antonio. In San Antonio is een hele grote,
belangrijke legerbasis; daarvoor gaan we niet, wel voor enkele leuke
musea daar. We namen niet de rechtstreekse route naar San Antionio, maar
de achterafweg, via Crystal City. Nog geen kwartier op weg stuitten we
al op een Border Control, een soort paspoortcontrole, maar dan in het
land zelf en niet op de grens. Een van de doelen van de Border Control
is het opsporen van illegale vreemdelingen. Ilegaal zijn we zeker niet,
maar dat we geen andere reden hadden dan " vacation" vond de agent toch
wel vreemd: wie wil hier nu op vakantie?
We vervolgden zonder problemen de mooie weg langs Crystal City naar
Uvalde: een leuke plaats met keur aan eet- en slaapmoelijkheden. In een
van de motels zitten we nu.
Het was de hele dag prachtig weer; bij het motel gaan we buiten zitten
om nog even van het lekkere weer (93F, droog) te genieten. Opeens trekt
de lucht zwart dicht, niet veel later gaat het stormen, nog even later
komt er een hagelbui met hagelstenen zo groot als pingpong-balletjes (de
Texanen zeggen dat de hagelstenen zo groot als ' baseballs" waren) die
met een enorm lawaai neerkomen en daarbij komt een enorme onweersbui.
Bij de derde flits sloeg het in het elektriciteitshuisje in en zat de
halve stad, waaronder wij, zonder stroom (gelukkig hebben we zaklampen
bij ons). De bui was binnen het uur weer over en nog een uur later
hadden we weer licht. Daarna gingen we bij het buur-restaurant nog even
koffie/theedrinken met een Sandwich, maar daar hadden ze nog last van de
gevolgen van de storing: we hebben nog nooit zo lang op onze bestelling
moeten wachten en zo te zien waren de andere bezoekers daar heel erg
unhappy mee. In de stad zijn bomen door het dak van huizen gevallen,
zonneschermen zijn in flarden opgegaan; morgen zullen we kijken hoe het
met onze auto is.
Het is overigens kakkerlakken-seizoen; ik ben nog steeds geen fan van
die insecten, maar Chris ving een dikke met groot gemak en zette'm
buiten de deur.
