San Antonio is gebouwd rondom The Alomo. Eerst was het een missie-post, maar eind 1700 hield dat op. Rond 1836 hadden de blanke inwoners zich daar verschanst in de strijd tegen de Mexicanen (Texas was onderdeel van Mexico maar wilde onafhankelijk worden). Ze werden daar vreselijk verslagen maar uiteindelijk versloegen de andere Texanen een maand later de Mexicanen bij San Jacinto(dat slagveld waar we eerder het schip Texas bekeken. Er kwam op tijd hulp en zo werd Texas in 1836 een onafhankelijke staat. (waarna ze vanaf 1839 de indianen gingen wegwerken...)
The Alamo wordt sindsdien in ere gehouden als " Shrine" waar de onafhankelijkheid begon. Iedere Texaan, nee eigenlijk iedere Amerikaan en eigenlijk ook maar elke toerist moet The Alamo gezien hebben. Wij dus ook, mooie oude gebouwen (met wat verwarrende informatie erin) en prachtige tuinen eromheen.
San Antonio is om The Alamo heen gebouwd; het centrum is echt oud, daaromheen gebouwen uit eind 1800-1920 en pas daaromheen een schil met nieuwere gebouwen (en natuurlijk de enorme flatgebouwen). De suburbs zijn nieuw zoals overal.
Dwars door de stad loopt een rivier, en al vanaf 1910 hebben ze aan die rivier prachtge hotels neergezet; vandaag de dag is het HET uitgaanscentrum, vol met eet- en drinkgelegenheden, muziek, mooie winkeltjes en ga zo maar door. Je kunt je je er eindeloos vermaken. Wij hebben daar bijvoorbeeld een British Pub ontdekt; daar Pie gegeten (erg lekker, alleen het pie-deeg niet ontdekt) met Engelse, Warme thee. (geserveerd door strakke dames in een kort kiltje met een dansje het menu aanprijzen. Not very British..)
Vanuit San Antonio zijn we met de I10 westwaarts gegaan: richting El Paso. En daarmee kwamen we in Texas Hil county: het gebied waar Texanen veel met vakantie naartoe gaan. Erg mooi, prachtige landschappen, leuke wegen, veel te zien, geen grote steden. Op de gok kozen we een motel in Kerrville; dat bleek midden in het hart van Hill Countryland te liggen. Door de week is het motel vooral gevuld met mensen die er voor hun werk overnachten, op vrijdag en in het weekend vooral met vakantiegangers. Iedereen is vrij spraakzaam; Chris heeft hele verhalen met ze. Mijn Texaans is nog niet zo goed, dus ik weet niet altijd zo goed waar het over gaat("Y'want aaaaas?") en zij verstaan mij ook lang niet zo gemakkelijk .
Vanuit Kerrville zijn we een dag naar Fredericksburg geweest: jawel, een stadje dat net zo Duits doet als de naam aangeeft. Winkels zijn ' geslossen' of 'offen', de Mainstreet heet, op hetzelfde bordje, ook Hauptstrasse en bijna alle restaurants serveren German (and American) food; alle soorten schnitzel die je maar kunt bedenken en overal ook de Reuben Sandwich. Verder spreken ze er natuurlijk niets anders dan Engels, geen woord Duits. De huizen doen meestal wat aan Oostenrijkse huizen denken. Chris ontwaarde overigens opmerkelijk veel lange blondines.
Fredericksburg is er vooral heel erg trots op dat (admiraal) Nimitz er geboren is. Deze admiraal was admiraal in WW2 en had het commando over alle gealieerde troepen in het gebied van de Stille Oceaan, nadat de Japanners Pearl harbour hadden aangevallen. in Fredericksburg is er een museum gemaakt van het huis waar hij is opgegroeid (ja zeker, je kunt daar zijn kinderbedje en kinderstoel bewonderen), maar er is ook een gigantisch groot museum gebouwd : the National Museum of the Pacific War. En daar wordt dat deel van WW2 helemaal uitgelegd: erg goed, maar zeer (soms te) gedetailleerd. Ze weten ook wel dat het erg veel is: het kaartje is niet voor niets twee dagen geldig.
Vandaag echter niet nog een dag voor Admiraal Nimitz, maar naar The Capital of the Texas Cowboy Bandera. Cowboy re enactments (mannen in cowboykleren die doen alsof ze schieten), heel veel cowboyhoeden en -laarzen te koop en overal BBQ, beef en hamburger op het menu. (Denk niet dat wij tekort komen, we eten elke dag heerlijk en ik dij al helemaal uit; iedereen heeft genoeg vegetarisch op het menu staan). De weg ernaartoe vonden we vooral erg leuk, het stadje zelf is eigenlijk net wat ' te'.
We waren ook wel erg nieuwsgierig naar 'dirt roads' of 'unpaved roads', zandpaden zeg maar, die je in Arizona veel vindt. Nu, in Texas vind je er ook heel erg veel, maar vrijwel altijd staat er een hek voor (ze zijn hier dol op hekken), meestal verfraaid met borden als ' keep out' en ' no trespassing'. Welgeteld een zandpad hebben we gevonden waar we op konden en mochten (geen hek, geen borden) en dat ook echt ergens naar toe ging.
En tot slot het weer. Het weer in de VS is overstuur. In de midwest is er de grootste droogte sinds 1937, in het noordoosten is het ongebruikelijk heet, in het zuidoosten regent en onweert het hevig (New Orleans in Lousiana bijvoorbeeld heeft in een dag 4 ft 7 in regen te verwerken gekregen en stond toen helemaal blank), en aan de westkant (vooral Arizona) zijn er soms stortbuien met hevige bliksem. En deze komende week -zo is de voorspelling- is het in Texas vrij gewoon: af en toe een bui, en temperaturen rond 90F (vandaag was het 101F, en helemaal droog: een hele mooie dag).
Bekijk hier meer nieuwe foto' s
